การเวียนว่ายตายเกิดและการได้เกิดเป็นมนุษย์

โอกาสหนึ่งในห้วงจักรวาล

การเวียนว่ายตายเกิดและการได้เกิดเป็นมนุษย์

ในท่ามกลางมหาสมุทรแห่งภพชาติ นับตั้งแต่กาลก่อนเริ่มต้นแห่งกาลเวลา จิตวิญญาณหนึ่งได้ล่องลอยผ่านวัฏสงสารอย่างไร้จุดหมาย เหมือนหยาดฝนที่ตกลงกลางทะเล ไม่รู้ว่าจะแตกหายเป็นไอหรือตกลงสู่ผืนน้ำอีกครั้ง

ชีวิต มิใช่เพียงคราวเดียวของการลืมตาขึ้นมาเห็นแสงอาทิตย์ในโลกนี้ หากแต่เป็นเพียงหนึ่งฉากจากละครยาวไร้บทสรุป เราต่างเคยเกิด เคยตาย เคยเป็นผู้ปกครอง เคยเป็นยาจก เคยเป็นสัตว์ป่า เป็นเทวดา เป็นเปรต และเคยเป็น มนุษย์

การได้เกิดเป็นมนุษย์อาจฟังดูเป็นสิ่งธรรมดา เพราะเราทุกคนที่อ่านข้อความนี้ต่างก็เป็นอยู่ แต่นั่นมิได้หมายความว่ามันจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ง่ายดายนัก หากเปรียบกับคำสอนในพุทธศาสนา พระพุทธองค์ตรัสไว้ว่า:

โอกาสที่จะได้เกิดเป็นมนุษย์นั้น เปรียบเหมือนเต่าตาบอดตัวหนึ่งในมหาสมุทร ซึ่งโผล่ขึ้นมาที่ผิวน้ำทุกๆ ร้อยปี และมีแอกไม้ลอยอยู่เพียงชิ้นเดียวในมหาสมุทรนั้น โอกาสที่เต่าจะโผล่หัวขึ้นผ่านรูของแอกไม้นั้นยังง่ายกว่าการได้เกิดเป็นมนุษย์เสียอีก

เหตุใดการเกิดเป็นมนุษย์จึงยากนัก?

เพราะภพภูมิทั้งหลายมีมากมาย มนุษย์เป็นเพียงภูมิหนึ่งจากหกภูมิใน สังสารวัฏ ได้แก่ สวรรค์ มนุษย์ อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน เปรต และนรก มนุษย์เป็นภูมิแห่งโอกาส ที่ทุกข์และสุขมาเยือนพร้อมกัน เป็นภาวะที่เหมาะแก่การพัฒนา ปัญญา สติ และการรู้แจ้ง

ในขณะที่เปรตอดอยากและไม่มีเวลาคิดอะไร เดรัจฉานมีสัญชาตญาณเป็นตัวนำ เทวดาเสพสุขเกินจะระลึกถึงกรรม นรกมีแต่ความทรมาน มนุษย์เท่านั้นที่พอดี พอเหมาะ พอจะตั้งคำถามว่า
เรามีชีวิตไปเพื่ออะไร?
จะทำอย่างไรไม่ให้กลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก?

ดังนั้น ชีวิตมนุษย์จึงมิใช่เพียงการดำรงอยู่ แต่มันคือโอกาส โอกาสเดียวที่เรามีในวัฏจักรอันเวียนวนนี้ ที่จะ ตื่น ขึ้นมา ทบทวนความเป็นจริง และวางทางให้จิตพ้นจากการกลับมาอีกครั้ง