“เงาสุดท้าย: บันทึกของผู้จากไป”

เงาสุดท้าย: บันทึกของผู้จากไป

เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายดับวูบลงเหมือนเปลวเทียนในคืนลมแรง ทันใดนั้นเอง โลกทั้งใบก็เงียบงัน ร่างกายที่เคยหนักแน่นกลับเบาหวิวดั่งขนนก ทุกความรู้สึกเจือจาง ราวกับถูกปลดปล่อยจากพันธนาการอันยาวนาน

ฉัน ตายแล้วหรือ?

เสียงนั้น ไม่ได้พูดออกมา แต่คือความคิดที่ชัดเจนในใจ ร่างของฉันนอนนิ่งอยู่บนเตียง ในขณะที่ฉันอีกคนหนึ่งลอยอยู่เหนือมัน ใบหน้าฉันซีดเผือด ดวงตาหลับสนิท และรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ของคนที่รัก

ตอนนั้นเอง โลกที่ฉันรู้จักก็เริ่มเปลี่ยน

ทุกอย่างรอบตัวเริ่มพร่ามัว แต่ในขณะเดียวกันกลับมีแสงเรืองรองบางเบาเหมือนหมอกจาง ๆ ที่ลอยเอื่อย ๆ อยู่ตรงขอบห้อง ฉันรู้สึกถึงการปรากฏตัวของบางสิ่งไม่ใช่คน ไม่ใช่สิ่งของแต่มันเป็นพลังงาน เป็นแรงดึงดูดที่อ่อนโยน ราวกับมือของใครบางคนที่เอื้อมมาแตะไหล่ด้วยความห่วงใย

ช่วงเวลาหนึ่งก่อนสู่การเดินทาง

ในช่วงสามวันหลังการตาย วิญญาณจะยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวโลกมนุษย์ไม่ใช่เพราะยังไม่พร้อมจะไป แต่เพราะโลกวิญญาณให้โอกาสสุดท้ายในการมองดูชีวิตที่เราเคยมี ขณะที่ร่างกายกำลังถูกเตรียมสู่เมรุ วิญญาณกำลังกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้าย

ฉันเดินไปตามเสียงร้องไห้ของแม่ สัมผัสไม่ได้ถึงมือที่ยื่นออกมา แต่รับรู้ถึงความรักที่ยังไม่เสื่อมคลาย ฉันเห็นภาพชีวิตผุดขึ้นทีละช็อต เหมือนภาพยนตร์ที่เล่นซ้ำให้คนดูรู้ว่าทั้งหมดที่ผ่านมาไม่ได้สูญเปล่า

จากนั้นวันฌาปนกิจก็มาถึง

มีผู้คนที่มาร่วมไว้อาลัย ดอกไม้หน้างานศพ และพวงหรีดจากคนที่รู้จักวางอยู่ให้ศพฉัน กลิ่นธูปลอยอบอวล เสียงสวดมนต์ดังก้องในความเงียบสงัด   และไฟจากเชิงตะกอนก็ค่อย ๆ ลุกโชนขึ้น ฉันยืนอยู่ข้างๆ กองฟืนมองดูร่างของตัวเองถูกเผาไหม้ แปลกไม่มีความหวาดกลัวหรือเสียใจ มีเพียงความเข้าใจและการยอมรับอย่างสงบ

ประตูแห่งการจากลา

เมื่อเถ้าถ่านกลายเป็นผงฝุ่น สายหมอกที่เคยเรืองรองก็ทอแสงขึ้นอีกครั้ง รอบตัวเงียบสงบ ลมหายใจไม่มีอีกต่อไป ร่างกายไม่มีอีกต่อไป เหลือเพียง ฉัน ที่โปร่งใสและไร้น้ำหนัก

ประตูแห่งแสงเปิดออกช้า ๆ

ไม่มีเสียง ไม่มีคำสั่ง แต่ทุกอย่างในหัวใจรู้ทันทีว่านี่คือการจากไปตลอดกาล ฉันก้าวไปข้างหน้า ฝ่าหมอก ฝ่าเงา ฝ่าเศษเสี้ยวของอดีต จนทุกอย่างกลืนหายไปในแสงสีทองอบอุ่น

ข้างในนั้น ไม่มีเวลา ไม่มีความกลัว ไม่มีความตายอีกแล้ว มีเพียงการอยู่ในสภาวะที่เรียบง่าย สงบ และเป็นนิรันดร์